Ten styl to specyficzny rodzaj samoobrony przeciwko uzbrojonym i nieuzbrojonym przeciwnikom. Pomija on bardzo precyzyjnie postawy zasadnicze występujące w stylach klasycznych. Preferuje szybką reakcję obronną przeciw najbardziej wyrafinowanym atakom. Technicznie opiera się o style boksu chińskiego, zapasów mongolskich, wzbogacony o techniki Shaolin. Styl ten, to pokaźny zbiór technik wykorzystujących: pady, przewroty, trzymania, dźwignie, rzuty, podcięcia, uderzenia rąk i nóg, techniki uderzeń i kopnięć z wyskoku.


Ju oznacza "łagodny, ustępliwy, uległy", oznacza wykorzystanie siły przeciwnika do pokonania go, do obrócenia się przeciwko napastnikowi. Ju Jitsu tłumaczy się również jako "łagodna sztuka". Na temat jego rodowodu istnieje wiele domniemań i legend. Najciekawiej brzmi opowieść o  lekarzu z Japonii imieniem Akayama. Reprezentował on znaną doktrynę filozoficzną: "Maksimum skuteczności przy minimum wysiłku", również "Ustąp, by zwyciężyć". Obserwując zimowy krajobraz zauważył, że  twarde gałęzie wiśni łamały się pod ciężarem śniegu, natomiast delikatne i giętkie pędy wierzb jedynie uginały poddając się ciężarowi śnieżnej masy, aby później powrócić do poprzedniej pozycji. Inną wersją przytoczonej maksymy jest stare chińskie przysłowie: "Burza łamie dęby, ale trzciny tylko kołysze". Sztuka walki polega na sprytnych dźwigniach, łamaniu, rzutach i trzymaniu w parterze. Odmiana atemi oznacza technikę na punkty witalne ciała. Wiele prezentowanych dzisiaj wersji samoobrony pochodzi między innymi z Ju Jitsu.


Cała nauka i kultura Azji w pewnym okresie ogniskowała przede wszystkim w Indiach i Chinach, znana też była Okinawa i Japonia. Niektóre rodzaje sztuk walki mogły zapewne powstać bezpośrednio w Chinach, ale nie można tu pominąć oczywiście Indii, Malajów, Tajwanu, Japonii, Mongolii, Korei.

Dane historyczne są niejasne, zagmatwane. Aż do XII - XIV wieku prawie wyłącznie trzeba było polegać na przekazach ustnych, odpowiednio ubarwionych i interpretowanych często według ówczesnych i aktualnych potrzeb. Źródła te są tak niepewne, że w ogóle można by zwątpić w realność i wiarygodność przekazywanych przez nie informacji, gdyby nie fakt istnienia niektórych sztuk walki - sztuk tak trudnych, że nie mogły być dziełem jednego pokolenia. Niejaki Kwok Yee już w I w.n.e. miał być twórcą systemu zwanego "sztuką długiej ręki", o którym nie wiadomo niestety nic bliższego. Hua T`o - twórca systemu ćwiczeń zdrowotnych zwanego "Dokazywaniem Pięciu Zwierząt". Nazwa ta odnosi się do tradycji mówiącej, iż Hua T`o był inspirowany obserwacją zachowań tygrysa, jelenia, niedźwiedzia, małpy i ptaka.

Niezwykle ważną postacią dla historii sztuk walk jest Bodhidharma. Ten buddyjski mnich był Hindusem. Bodhidharma przybył z Indii do Chin, tam po licznych przygodach osiadł w klasztorze na górze Shaolin w prowincji Honan. Bodhidharma wprowadził do klasztoru ćwiczenia fizyczne mające na celu poprawienie zdrowia nadmiernie umartwiających się mnichów. Z czasem ćwiczenia te stały się elementem reguły klasztornej. Nazwano je "Shih Pa Lo Han Sho", czyli "Osiemnaście rąk Lo-Han". Dla jednych ćwiczących były jedynie dynamiczną formą jogi, dla innych stały się już prawdziwą techniką walki. Bodhidharma położył podwaliny pod sztukę walki nazwaną "Shaolin-ssu-kempo" (sztuka walki z Shaolin). Aż do śmierci Bodhidharma zyskiwał zwolenników swej techniki, którą stworzył w celu konserwacji zdrowia z jednej strony i osiagnięcia jedności ciała i ducha z drugiej. Mnisi z klasztoru Shaolin słynęli z mistrzowskiego opanowania systemu walki wręcz. W klasztorze do dziś znajdują się malowidła upamiętniające pobyt Bodhidharmy i sale ćwiczeń z wyciśniętymi w twardej posadzce zagłębieniami po nogach ćwiczących. Specjalizowano się również w walce kijami i pałką.

Style Kung-Fu dzielą się generalnie na wewnętrzne i zewnętrzne.
Style zewnętrzne Kung-Fu czyli Wei Chia są prawdziwymi szkołami walki wręcz a o jakości stylu świadczy jego skuteczność w pokonywaniu przeciwnika. Zasadnicze elementy polegają na zdobyciu pełnej kontroli nad ciałem, wyrabianiu refleksu, zręczności, szybkości, siły mięśni.
Do stylów zewnętrznych zaliczamy (najważniejsze): Hun Gar, Wing Tsun, Wing Chun, Boks Modliszki, Boks Bociana, Szpony Orła, Sztuka Labirynty, Styl Pijanego Człowieka, Małpa, Smok, Styl Żurawia, Niedźwiedzia, Węża, Czapli.
Style wewnętrzne Kung-Fu czyli Nei Chia są okryte mgłą sekretów i tajemnic.
Do najbardziej znanych należą: Hsing-I, Pakua, Tai Chi Chuan.


Nazwa anglojęzyczna ma różnorodne znaczenie. System ten był już stosowany w naszych pradziejach istnienia cywilizacji i polegał na prostej zasadzie - unieszkodliwić przeciwnika możliwie najszybciej i w jak najprostszy sposób. Obecny system Combat to bojowe wykorzystanie uproszczonych technik walki poparte umiejętnościami strzelania z broni palnej, taktyką walki, survivalem, alpinistyką, psychologią i socjologią, jednym słowem umiejętnością radzenia sobie w każdej sytuacji.


KRAV MAGA jest izraelskim systemem militarnej walki wręcz a także samoobrony dla osób cywilnych, opracowanym i używanym od 50 lat przez Siły Zbrojne Izraela, a także policję, straż graniczną i inne służby tego państwa - w tym również jednostki specjalne i antyterrorystyczne.
Prosty i maksymalnie skuteczny, opiera się na wzmacnianiu podstawowych odruchów obronnych człowieka. Szybki do nauczenia również dla osób które nigdy nie ćwiczyły żadnych form walki.
Rosnąca popularność Krav Maga spowodowały prostota i skuteczność, a także realistryczne szkolenia podejmowania właściwych decyzji w stresie.
Doskonale nadaje się do treningów zarówno osób starszych jak i młodych i dzieci, a także dziewcząt i pań.
Tekst pochodzi ze strony: www.kravmaga.com.pl

---